ندای استان:به گفته فاطمی در عسلویه، تفریح، پارک یا فضای سبزی نیست که کارگر شرکتی بعد از ۱۲ ساعت کار مداوم، بتواند از آلایندگی و خستگی مفرط بگریزد و برای ساعتی یا حتی لحظه‌ای به «آرامش» برسد.
به گزارش ندای استان،عصر ۲۹ تیر ماه، ” موسی رضایی”، کارگر پیمانکاری فازهای ۴ و ۵ پارس جنوبی بر اثر گرمازدگی و پیش از رسیدن به بیمارستان جان خود را از دست داد؛ همکارانش می‌گویند دمای بالای ۵۰ درجه به اضافه شرجی مدام، امان کارگران را بریده است. آنها می‌گویند «گرمازدگی» پدیده‌ای رایج میان کارگران عسلویه و کنگان است.
نماینده بوشهر در شورای عالی استان‌ها در ارتباط با حادثه مرگ رضایی و اتفاقات مشابه در پارس جنوبی می‌گوید: ساعات کاری کارگران پارس جنوبی زیاد است و شرایط کار بسیار سخت؛ در عسلویه، هم آلایندگی محیطی وجود دارد هم گرما و رطوبت زیاد است؛ بعضی وقت‌ها باد بسیار گرم می‌وزد و بعضی اوقات هم، هوا بسیار شرجی است؛ در این شرایط، در میان این همه آلایندگی و گرما، کار کردن، آن‌هم در فضای آزاد بسیار سخت است؛ سخت‌تر از آنکه در تصور بگنجد.
سیدعلی‌اکبر فاطمی ادامه می دهد: شرایط کاری کارگران پیمانکاری در عسلویه باید تغییر کند؛ در غیر این صورت نمی‌توان انتظار داشت کارگر برای سال‌های طولانی در پارس جنوبی ماندگار شود.
به گفته وی، کارگران پارس جنوبی به دلیل شرایط بد محیطی، اغلب درگیر بیماری‌های کوتاه مدت و بلندمدت هستند و معمولاً بیش از ۴ یا ۵ سال در عسلویه دوام نمی آورند.
نماینده بوشهر در شورای عالی استان‌ها ادامه می‌دهد: بعد از یک بازه زمانی ۴ یا ۵ ساله، کارگران به علت مریضی یا خستگی مدام، از کار کردن در عسلویه کنار می‌کشند؛ برخی از آنها درگیر بیماری‌هایی می‌شوند که همه زندگی و آینده آنها را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد و دیگر نمی‌توانند هیچ کجا کار کنند.
به گزارش ایسنا منطقه بوشهر به نقل از پایگاه اطلاع رسانی شورای عالی استان ها، فاطمی با اشاره به وضعیتِ بغرنج‌تر و دشوارترِ کارگران شرکتی و یا پیمانکاری می‌گوید: وضعیت شرکتی‌ها به مراتب بدتر از رسمی‌ها و حتی قراردادی‌هاست؛ آنها روزی دوازده ساعت و گاهی حتی خیلی بیشتر کار می‌کنند؛ در ماه نهایتاً ۳ یا ۴ روز مرخصی دارند؛ در حالی‌که رسمی‌ها ۱۴-۱۴ یا در نهایت ۲۱-۷ کار می‌کنند؛ برای شرکتی‌ها ساعت کار و حق مرخصی و تعطیلات رعایت نمی‌شود؛ اکثر آنها بیرون و در فضای آزاد کار می‌کنند و در معرض انواع آسیب‌ها و بیماری‌ها قرار دارند.
در آرزوی لحظه ای «آرامش»!
به گفته فاطمی در عسلویه، تفریح، پارک یا فضای سبزی نیست که کارگر شرکتی بعد از ۱۲ ساعت کار مداوم، بتواند از آلایندگی و خستگی مفرط بگریزد و برای ساعتی یا حتی لحظه‌ای به «آرامش» برسد.
او در پاسخ به این سوال که شما به عنوان نماینده مردم، برای حل مشکلات کارگران پارس جنوبی و به خصوص کارگران پیمانکاری چه کرده‌اید؛ می‌گوید: ما بارها با نمایندگان مجلس و وزرا و مسئولان در مورد مشکلات عسلویه و گرفتاری‌های کارگران صحبت کرده‌ایم و از آنها خواسته‌ایم به این اوضاع رسیدگی کنند. عیسی کلانتری (رئیس سازمان محیط زیست) قبلاً اعتراف کرد “حاضر نیستم حتی دو یا سه روز در عسلویه بمانم”؛ او گفت نمی‌دانم کارگران چطور طاقت می‌آورند! این اعتراف نشان می‌دهد که زندگی و کار در عسلویه چقدر دشوار و جانکاه است.
عسلویه ۱۰۰ برابر تهران آلوده است
فاطمی بحث آلایندگی را بسیار جدی می‌داند؛ او معتقد است در شرایط فعلی، سطح آلودگی عسلویه، ۱۰۰ برابر بیشتر از شهر تهران است. او در توضیحات بیشتر می‌گوید: در عسلویه و کنگان، فلرها یا همان مشعل‌های گازی کاملاً آزادند و آلایندگی آنها کل منطقه را گرفته است؛ منطقه عسلویه بین کوه و دریا محصور است، همین فضای بسته و محصور بودن باعث می‌شود آلایندگی فلرهای گازی در منطقه بماند و وارد ریه‌ها و تنفس کارگران شود.
عسلویه از دور فقط یک هاله آلوده است
نماینده بوشهر در شورای عالی استان‌ها در مورد راهکارهایی که می‌تواند کارگران را از این شرایط دشوار خلاص کند؛ می‌گوید: اول از همه اینکه باید برای آلایندگی فلرهای گاز کاری بکنند؛ شما از دور که به عسلویه نگاه می‌کنید فقط یک هاله آلوده می‌بینید؛ رسیدگی به شرایط شغلی کارگران هم بسیار اهمیت دارد، باید از میزان ساعات کاری به خصوص برای کارگران پیمانکاری کاسته شود، کارگرانی که در فضای باز کار می‌کنند، نباید ۱۲ ساعت متمادی در یک روز کار کنند، حتی ۸ ساعت هم زیاد است؛ تعداد روزهای تعطیلات را باید برای کارگران شرکتی بیشتر کنند تا آنها بتوانند بیشتر کنار خانواده باشند و از این محیط پر از آلودگی و آسیب دور بمانند. اینها وظیفه وزیر نفت، مجلس و شرکت‌های بزرگ است؛ در غیر این صورت، وضعیت زندگی برای کارگران عسلویه به هیچ‌وجه آسان نمی‌شود.
فاطمی در پایان تاکید می‌کند: در حال حاضر یک کارگر پیمانکاری نهایت، سه یا چهار سال در عسلویه می‌ماند؛ در این مدت، تخصص و مهارت کسب می‌کند اما به خاطر شرایط، کار تخصصی در پالایشگاه‌ها را رها می‌کند و می‌رود؛ ترجیح می‌دهد برگردد شهر خودش و با یک چهارم حقوق عسلویه کار کند؛ این شرایط باید تغییر کند.
