ندای استان:رئیس اداره بهداشت و مدیریت بیماری‌های دامی دامپزشکی استان بوشهر گفت: با توجه به واکسیناسیون عمومی در جمعیت دام سبک تا کنون موردی از بیماری طاعون نشخوارکنندگان کوچک در جمعیت حیات وحش این استان گزارش نشده است.
به گزارش ندای استان،دکتر نعمت اله رنجبر در گفت‌وگو با ایسنا اظهار کرد: بیماری طاعون نشخوارکنندگان کوچک، یک بیماری ویروسی و از مهمترین بیماری‌های عفونی با واگیری بالا در نشخوارکنندگان کوچک اهلی و وحشی است که سبب بروز خسارت‌های اقتصادی فراوانی می‌شود.
وی یادآور شد: بیماری طاعون نشخوارکنندگان کوچک در اوایل دهه هفتاد در ایران شناسایی و در سال ۱۳۷۴ تائید آزمایشگاهی شد.
رئیس اداره بهداشت و مدیریت بیماری‌های دامی دامپزشکی استان بوشهر در خصوص علائم این بیماری تصریح کرد: بیماری طاعون نشخوارکنندگان کوچک از نظر درمانگاهی به اشکال فوق حاد، حاد، تحت حاد و تحت بالینی طبقه بندی می‌شود. علائم در دام‌های بیمار شامل: تب، ترشحات از چشم و بینی، بی اشتهایی، تورم دهان و زخم در روی لثه‌ها، پایه دندان‌ها، کام، لب‌ها و سطح داخلی گونه و زبان همراه با مشکلات تنفسی است.
رنجبر ادامه داد: یکی دیگر از علائم بیماری، اسهال است که پس از ۴ تا ۳ روز بعد از شروع تب و ظهور ضایعات دهانی ایجاد و موجب کم آب شدن بدن و لاغری مفرط دام می‌شود. در این بیماری، مرگ و میر اغلب ۴ تا ۱۲ روز پس از شروع تب اتفاق می‌افتد.
وی خاطرنشان کرد: با توجه به واکسیناسیون عمومی در جمعیت دام سبک استان بوشهر با اولویت روستاهای حاشیه مناطق حفاظت محیط زیست و مناطق شکار ممنوع در استان در چند سال اخیر، تا کنون موردی از بیماری در مناطق یاد شده و در جمعیت حیات وحش گزارش نشده است.
رئیس اداره بهداشت و مدیریت بیماری‌های دامی دامپزشکی استان بوشهر بیان کرد: این بیماری در جمعیت نشخوارکنندگان کوچک اهلی و وحشی از جمله گوسفند وبز، آهو، کل و بز کوهی بروز می‌کند.
رنجبر عنوان کرد: تنها راه پیشگیری از این بیماری در جمعیت دام سبک، انجام واکسیناسیون و بالا نگهداشتن سیستم ایمنی دام‌ها است. با توجه به برنامه ریشه کنی سازمان بهداشت جهانی دام، سال ۲۰۳۰ سال اعلام ریشه کنی بیماری اعلام شده است که تمامی کشورها از جمله ایران بایستی برنامه‌های کنترلی و ریشه کنی را براساس سیاست‌های سازمان بهداشت جهانی دام در کشور اجرا کنند.
وی تاکید کرد: این بیماری مختص نشخوارکنندگان کوچک است و قابل سرایت به انسان نیست.
به گزارش ایسنا، بیماری طاعون نشخوارکنندگان کوچک (PPR) با عنوان “طاعون بزی” هم شناخته می شود، این بیماری کشنده حاد با قدرت سرایت بالا است که نشخوارکنندگان کوچک و شترها را درگیر می‌کند. عامل بیماری موربیلی ویروس از خانواده پارامیکسوویریده است. بیماری PPR جزء فهرست بیماری های‌مهم در سازمان جهانی دام (OIE) است و کشورها وظیفه دارند که در صورت وقوع، بیماری را به این سازمان گزارش کنند.
ترشحات مختلف بدن دام مانند ترشحات چشم، بینی، دهان و مدفوع آبکی حاوی مقدار زیادی موربیلی ویروس هستند. انتقال ویروس به شکل ریزقطره‌های عفونی در هنگام عطسه، سرفه و استنشناق هوای آلوده از سوی دام‌های سالم و همچنین تماس بین دام بیمار و سالم مهمترین راه انتقال این بیماری است.
وجود ترشحات و تراوشات عفونی در محل زندگی دام مانند آبشخورها، آخورها و بستر نیز می‌تواند یکی از راه‌های انتقال بیماری باشد، اما موربیلی ویروس‌ها به مدت طولانی نمی‌تواند در بیرون از بدن میزبان زنده بمانند. همه گیری PPR بر اساس کنترل جابه جایی حیوانات، دفع صحیح لاشه و استفاده از واکسن قابل کنترل است.
بیماری طاعون نشخوارکنندگان کوچک ابتدا در غرب آفریقا از ساحل عاج (۱۹۴۲) گزارش و توصیف شد، سپس کشورهای نیجریه، سنگال درگیر شدند و به دنبال آن کشورهای واقع در قاره آسیا به‌ویژه خاورمیانه و حتی هند نیز از این بیماری در امان نمانده‌اند. اولین گزارش همه گیری بیماری در ایران به دو گله از استان ایلام در سال ۱۳۷۳ بر می‌گردد.
