خبر استان:به فاصله هر چند ده‌متری که سرمی‌چرخانی، یک بنر بزرگ می‌بینی و تصویر جوانی که به‌دیار حق شتافته، پدری که آسمانی شده و خانواده‌ای که در غم از دست‌دادن عزیزش به‌سوگ نشسته… و گوئی زنده‌هایی که ارتباط خویشاوندی یا دوستی هم با متوفی ندارند، محکوم به دیدن چهل‌روزه این داغ هستند.
به گزارش خبر استان به نقل از یارا؛ بادیدن هر آگهی و بنر مرگ در خوشبینانه‌ترین وضعیت، حداقل سه‌دقیقه، ذهن با فکرکردن به‌علت مرگ و تصور شرایط روحی و روانی خانواده متوفی درگیر و همین مساله باعث می‌شود در کنار همه مشکلات روزمره، (مشکلات اقتصادی، گرانی، بیکاری، تنش نرخ اقلام ضروری، مشکلات خانوادگی و… که هر یک دلایل خاص خود را دارد) افراد با دیدن این آگهی‌ها مرگ را بیش از پیش احساس کنند.
انسان جامعه مدرن با انتقال گورستان‌ها به خارج از شهر، تمایل خود را برای دورشدن از احساس مرگ نشان داد. این به این معنا نیست که حقیقت مرگ انکارشدنی است، اما روانشناسان معتقدند که فکرکردن زیاد به مرگ و خود را در معرض این حس قراردادن، افراد را به‌سمت افسردگی سوق می‌دهد.
در حالی‌که می‌توان از محل تبلیغات محیطی در نظر گرفته شده برای معرفی ظرفیت‌های انسانی، چهره‌های موفق ورزشی، فرهنگی، هنری، ترویج فرهنگ مطالعه، پیام‌های امیدبخش و… استفاده و نشاط اجتماعی را به جامعه تزریق کرد، چرا باید از این محل‌ها به‌گونه‌ای استفاده شود که حس یاس و ناامیدی به افراد جامعه منتقل شود؟ این مساله البته از نظر مسوولان فرهنگی شهرداری‌ها دور نمانده و چندی است که شاهد اقدام شایسته و به‌جای سازمان فرهنگی-ورزشی شهرداری در نصب بنرهایی با این محتوا هستیم:
«همشهری گرامی؛
نصب تصاویر درگذشتگان به‌صورت بنر در سطح شهر موجب افسردگی عمومی و آزردگی خاطر شهروندان می‌گردد. به حقوق دیگران احترام بگذاریم»
از طرفی نیز، قانون زیباسازی شهرها در این مورد می‌گوید: «نصب آگهی و اعلامیه‌های تبلیغاتی در مکان‌های عمومی شهرها ازجمله ایستگاه‌های اتوبوسرانی و دیوار منازل مردم ممنوع است. این کار از لحاظ قانونی قابل پیگرد و مستلزم پرداخت جریمه و حبس۶ ماه تا ٣ سال است.»
این قانون درواقع در کنار افزایش افسردگی اجتماعی، آلودگی بصری و آسیب‌زدن به اموال عمومی را مدنظر قرار داده است.
در حالی‌که قانون این موضوع را به صراحت مورد توجه قرار داده اما به‌نظر می‌رسد که در ضمانت اجرا و نظارت بر آن عملکرد ضعیفی وجود دارد و مسوولان فرهنگی در این ارتباط، دست به‌کار شده‌اند و بی‌شک، فرهنگ‌سازی و اجرای قانون در کنار هم می‌توانند تاثیرگذاری عمیق‌تری بر جامعه داشته باشند. این میسّر نمی‌شود جزء با همکاری و تعامل همه مسوولان فرهنگی و نهاد‌های متبوع تا ضمن احترام به درگذشتگان و انجام رسوم مذهبی که سفارش کتاب آسمانی و بزرگان دینی است، جامعه به‌سمتی هدایت شود که در آن امید، شادی و سلامت روانی افراد که از جمله حقوق شهروندی است، رعایت شود.
گزارش: سودابه زیارتی
